"38% voelt zich opgejaagd. En de rest? Die ziet het probleem nog niet."

Gisteren stelde ik de vraag: hoe kom je komende week beter tot je recht?

En 38% zei: door me niet meer zo laat op te jagen.

38%.

Dat is meer dan 1 op de 3 secretaresses die zich constant opgejaagd voelt.

Rennend van de ene urgentie naar de andere.
Sprintend tussen crises.
Hijgend achter andermans deadlines aan.

En dan zijn er nog de andere 62%.

Die zeiden:

• 31% wil het grote plaatje goed begrijpen

• 23% wil privétijd beter bewaken

• 8% wil mailbox de baas blijven

En ik denk: jullie zien het probleem nog niet.

Want hier is wat er echt aan de hand is:

Die 31% die het grote plaatje wil begrijpen?
Die wordt opgejaagd maar weet het niet.

Want als je het grote plaatje niet kent...
Kun je niet beoordelen wat urgent is en wat niet.
En dus ren je achter alles aan.
Omdat alles urgent lijkt.

Die 23% die privétijd wil bewaken?
Die wordt opgejaagd maar accepteert het.

Want je privétijd verdwijnt niet vanzelf.
Het wordt opgegeten door andermans urgentie.
Door het opjagen dat je toelaat.

Die 8% die mailbox de baas wil blijven?
Die wordt het hardst opgejaagd.

Want je inbox ís het opjagen.
73 keer per dag: "Nu! Nu! Nu!"
73 keer per dag: ren.

Dus eigenlijk?

Is het niet 38% die zich laat opjagen.
Het is 100%.

Alleen herkent 38% het.
En de rest heeft het genormaliseerd.

Ik herken het maar al te goed.

Jaren geleden was ik ook die renner.

Een email om 9:02: "Kun je dit nog even voor de meeting?"
En ik sprong.

Een collega om 10:15: "Heb je heel snel even?"
En ik rende.

Een manager om 14:30: "Dit is een beetje urgent."
En ik vloog.

En 's avonds?

Was ik uitgeput.
En vroeg ik me af: "Wat heb ik eigenlijk gedaan vandaag?"

Want ik had gerend.
Maar niet voor mijn eigen doelen.
Voor andermans urgentie.

En hier is wat niemand me vertelde:

Die urgentie? Die was niet de mijne.

Die "urgente" email van 9:02?
Die hadden ze gisteren al kunnen sturen.

Die "snelle vraag" van die collega?
Die hadden ze vanochtend kunnen voorbereiden.

Die "crisis" van mijn manager?
Die was pas een crisis omdat niemand vooruit dacht.

En ik?

Ik sprong.
Elke keer.

En daarmee leerde ik ze:

"Als het urgent is, vraag ik het aan Yvette."
"Als ik niet heb gepland, lost Yvette het op."
"Als ik te laat ben, rent Yvette."

En zo werd ik de oplossing voor andermans slechte planning.

En hier is waarom dat zo gevaarlijk is:

Want opgejaagd worden is niet alleen vermoeiend.
Het houdt je ook tegen in je groei.

Denk na:

Wie wordt gepromoveerd?
De renner of de denker?

Wie wordt strategisch partner?
De springer of de planner?

Wie krijgt respect?
De altijd-beschikbare of de selectief-beschikbare?

De tweede. Altijd de tweede.

Want rennen signaleert: "Ik heb geen prioriteiten."
Springen signaleert: "Mijn tijd is goedkoop."
Altijd beschikbaar zijn signaleert: "Ik heb geen belangrijker werk."

En dan vraag je je af waarom ze je niet zien als strategisch?

Omdat je gedraagt als tactisch.

En ik weet hoe dat voelt.
Omdat ik daar ook zat.

Tot het moment dat ik besloot: dit moet anders.

Wat veranderde er toen ik stopte met rennen?

Niet meteen alles.
Het was geen magische transformatie.

Maar dit wel:

Week 1: Mensen waren verbaasd. "Huh, Yvette rent niet meer?"
Week 2: Mensen pasten aan. "Oké, dan moet ik beter plannen."
Week 3: Mensen respecteerden. "Zij heeft blijkbaar belangrijker werk."
Week 4: Mensen vroegen anders. "Yvette, heb je tijd deze week?"

En ik?

Ik had eindelijk ruimte.
Om te denken in plaats van te rennen.
Om te plannen in plaats van te reageren.
Om strategisch te zijn in plaats van tactisch.

Maar alleen omdat ik stopte met rennen.

En dat was eng.
Echt eng.

Want wat als ze boos werden?
Wat als ze dachten dat ik niet meer wilde helpen?
Wat als ze me niet meer nodig hadden?

Maar weet je wat er gebeurde?

Ze respecteerden me meer.
Niet minder.

Want eindelijk gedroeg ik me als iemand wiens tijd waardevol is.

En dat is wat ik jullie wil meegeven:

Die 38% die zich opgejaagd voelt?
Jullie herkennen het probleem. Dat is de eerste stap.

Die 62% die het nog niet ziet?
Kijk nog eens. Want je wordt ook opgejaagd.

Alleen heb je het genormaal.

En ik snap het.
Ik heb het jarenlang genormaal.

"Dit hoort bij het werk."
"Zo ben ik nu eenmaal."
"Ze hebben me nodig."

Totdat ik besefte:

Ze hebben me niet nodig om te rennen.
Ze hebben me nodig om te denken.

En rennen en denken gaan niet samen.

Over twee weken is november.

Een nieuwe maand.
Een nieuwe kans.
Een moment om te stoppen met rennen.

En vanaf volgende week?

Deel ik een serie over precies dat.

Hoe je stopt met rennen.
Hoe je je regie terugneemt.
Hoe je van tactisch naar strategisch gaat.

Niet theorie.
Praktijk.

Want ik heb het zelf gedaan.
En ik zie elke week in mijn trainingen dat het kan.

Voor jou ook.

38% voelt zich opgejaagd.
En de rest voelt het binnenkort.

Tenzij je nu stopt.

Tenzij je kiest:

Niet meer rennen wanneer iemand fluit.
Niet meer springen wanneer iemand roept.
Niet meer beschikbaar zijn voor andermans slechte planning.

En dat is eng.
Dat weet ik.

Maar weet je wat enger is?

Over 5 jaar terugkijken en denken:
"Ik heb 5 jaar gerend voor iedereen behalve mezelf."

Dat is pas eng.

Tijd om te stoppen met rennen.

En te beginnen met leiden.

Je eigen tijd.
Je eigen dag.
Je eigen carrière.

Ik laat je zien hoe.
Vanaf volgende week.